Kötüydü etrafında gelişen her şey...Kötüydü hissettikleri, hissettirdikleri...Kötüydü hayatı...Hayatına geri dönüp bakmak istedi...Çekindi bakmaya çünkü korkuyordu, biliyordu göreceklerini ya da hiçbir şey göremeyeceğini...Gene de baktı..Karanlıktı tek gördüğü...Uçsuz,bucaksız kocaman bir karanık...
Düşündü...Düşündü...Bu karanlığı hak edip,etmediğini düşündü.Bu karanlığı renklendirmek için uğraştıklarının boşa çıkmasını düşündü...Bu esnada gözü yerdeki toz birikintisine takıldı.İzledi birkaç dakika bu birikintiyi...Duvar kenarına sıkışmış birikintin de kendi hayatını gördü...Farkına bile varmadan onlarca toz parçaları birleşip birikinti haline gelmişti. Yumak haline gelen toz birikintisi bir dakika sonra duvar kenarından bambaşka bir yere, oradan da başka yerlere doğru sürükleniyorlardı...Tıpkı hayatı gibi...Hayatında neler olup bittiğini anlayamadan geçmişti seneleri..Neler olduğunu anlamaya başladığında ise her şey için çok geç kalmıştı..Etrafındakilerin bir sözüyle ileri giderken, başkalarının hissettirdikleriyle bambaşka bir yola sapıyordu hayatı tıpkı toz birikintisi gibi.Ama kendini, kendi iç sesini dinlemediği için hak etmişti bu savrulmayı,kızmadı o yüzden kendisine. En azından bu konuda kızmadı...Toz parçaları nasıl gezindiği her yeri kirletmeye başladılarsa o da kirletiyordu hayatına soktuğu insanları...O insanlara iyi gelmiyordu, o insanlara kötülükten başka hiçbir şey vermiyordu...Nasıl oradan oraya geçerken birikinti büyümeye başladıysa; onun hayatı da savrulurken yüklerle dolmaya başladı...Her geçen gün ruhuna binen yükler büyüdü, büyüdü...Artık bu yükleri taşıyamayacağından korkuttu..Kafasından geçirdikleri,yapabilecekleri onu korkuttu..Ama artık korkusunu bile düşünemeyecek kadar yorgundu vücudu,ruhu...Yerinden hızlıca kalktı,eline aldığı bezle toz birikintisini ortadan kaldırdı...Hayatının da bu kadar kolay ortadan kalkabilmesini istedi...Çok istedi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder